اضطراب عموماً بهعنوان یک مکانیزم و یا سازوکار خودایمنی در واکنش به موقعیتهای تهدیدآمیز نمایان میشود و عموماً با سطوح بالایی از برانگیختگی روانشناختی و فیزیولوژیکی همراه است و در نهایت زمینههای ترس را فراهم میکند )بال ۱ ، ۸۱۲۰ .)
تغییرات ایجاد شده در سطح برانگیختگی روانشناختی و فیزیولوژیک، افراد را وادار به جنگ یا گریز میکنند )ویلفونگ ۲ ، ۴۱۲۰ ) .
اضطراب پدیده محوری است که نظریههای روانپزشکی زیادی درباره آن شکلگرفته است. ازاینرو اصطلاح اضطراب در نظریات روانپزشکی و نیز در پژوهشهای متمرکز بر علوم اعصاب و مکتبهای مختلف فکری متأثر از اصول شناختی رفتاری، نقش محوری دارد. اختلالات اضطرابی عوارض زیادی را به همراه دارد و غالباً مزمن شده و نسبت به درمان مقاوماند. این اختلالات را میتوان خانوادهای از اختلالات روانی مجزا و درعینحال مرتبط به هم در نظر گرفت. )کاپلان و سادوک، ۲۰۱۵ (. اضطراب خصوصیتی فوقالعاده گسترده و همهگیر است و زندگی فرد را تا حد زیادی تلخ میکند و او را تقریباً از اکثر
روابط انسانی و اجتماعی باز میدارد و امید او را برای داشتن زندگی آرام نابود میکند )شفیع آبادی، ۱۳۹۸ ) ……….